Miód pszczeli

MIÓD PSZCZELI jest produktem bardzo wartościowym, powinien być spożywany codziennie, profilaktycznie a nie dopiero wtedy, gdy choroba nas do tego zmusi.

Miód można spożywać w każdy sposób, pamiętając, że nie powinno się go dodawać do napojów i gorących potraw. Poszczególne miody odmianowe mają odmienne właściwości, toteż ich przydatność w zwalczaniu różnorodnych dolegliwości będzie różna.

Miód ma właściwości lecznicze - działa antybakteryjnie, regenerująco oraz wzmaga odporność.
Jest stosowany z powodzeniem w leczeniu wielu schorzeń.

Miód wielokwiatowy

Najbardziej popularny miód o barwie jasnożółtej po ciemnoherbacianą. Lekkostrawny, wzmacnia organizm i odporność, dodaje energii i witalności. Łagodny smak - zależy od składu nektaru z jakiego powstał. Stosowany przy przeziębieniach, alergiach, katarze siennym, chorobach serca.

Miód lipowy

Barwa od bardzo jasnej do złotożółtej (może również być z odcieniem zielonkawym - zależy od składu spadzi, która bardzo często towarzyszy tej odmianie miodu). Zapach jest bardzo intensywny. Stosowany przy bezsenności, kaszlu, objawach grypy, przewlekłych przeziębieniach. Działa uspokajająco, wykrztuśnie i lekko nasennie.

Miód gryczany

Charakterystyczna ciemnobrązowa barwa i ostrawy smak, wyraźny zapach kwiatu gryki. Pochodzi przeważnie z rejonu Lubelszczyzny. Stosowany przy zapaleniu nerek, nadciśnieniu, posiada właściwości antybiotyczne, uzupełnia niedobory żelaza w organiźmie.

Miód spadziowy

Miód ze spadzi iglastej ma zabarwienie zielonkawe lub szarozielonkawe. Zapach miodu jest lekko żywiczny przypominający woń jodły. Miód ze spadzi liściastej ma odcień brunatnozielonkawy o lekko gorzkawym posmaku. Stosowany jest przy chorobach dróg oddechowych, zapaleniach płuc, cukrzycy, astmie, katarze.

Miód akacjowy

Z akacji białej ma barwę jasną o żółtawym zabarwieniu, delikatnym smaku (ale mdłym) i zapachu kwiatu akacji. Miód ten ulega krystalizacji najwolniej ze wszystkich polskich miodów. Zalecany jest diabetykom i polecany przy schorzeniach układu pokarmowego. Niezastąpiony przy nadkwaśności.

Miód wrzosowy

Barwa brunatnoczerwona o galaretowatej konsystencji, zapachu kwiatu wrzosu, ale niezbyt silnym stopniowo zanikającym. Smak lekko gorzkawy, ale bardzo przyjemny. Dość szybko się krystalizuje. Stosowany przy schorzeniach dróg moczowych i prostaty. Znajduje zastosowanie również w leczeniu zapalenia gardła.

Miód faceliowy

Jasnożółty, bardzo przyjemny w smaku (lekko kwaskowy), delikatny i aromatyczny, stanowi dużą rzadkość, bowiem ta cenna roślina, jaką jest facelia, zajmuje marginalne miejsce w strukturze zasiewów. Po skrystalizowaniu miód uzyskuje jasnokremowy lub nawet biały odcień. Stosowany przy przeziębieniach i nieżycie żołądka.

Miód rzepakowy

Miód o bardzo jasnej barwie. Konsystencja smalcowata, szybko krystalizuje. Najbogatszy w aminokwasy. Stosowany przy chorobach dróg żółciowych, miażdżycy, wzmacnia mięsień sercowy, leczy niewydolność krążenia.

Miód koniczynowy

W stanie płynnym barwa słomkowożółta, zapach kwiatów koniczyny, nikły. Po skrystalizowaniu barwa jasnożółta, smak bardzo słodki, łagodny, ale nieco mdły. Miód z koniczyny czerwonej jest jaśniejszy i długo pozostaje w stanie płynnym. Po skrystalizowaniu jest prawie biały. Ma wyraźny, niespotykany w innych miodach, kwaskowaty posmak.

Miód bławatkowy

Powstaje z nektaru chabra bławatka (Centaurea cyanus). Jest to roślina z rodzinny astrowatych o kwiatach brzeżnych koloru szafirowego bardzo ceniona w ziołolecznictwie. Najczęściej spotykana jest jako chwast w zbożach. Dostarcza pszczołom obfitego wziątku zarówno nektarowego jak i pyłkowego. Ze względu na sporą ilość gospodarstw ekologicznych w okolicach Raczek często występuje obficie i dzięki temu możliwe jest pozyskanie tego cennego miodu odmianowego. Ciekawostką jest że należy do niewielkiej grupy roślin posiadających nektarniki pozakwiatowe, które aktywne są dla pszczół nawet po przekwitnięciu kwiatostanu. Miód bławatkowy charakteryzuje się żółtą intensywną barwą z dodatkiem zieleni. W smaku Jest aromatyczny z wyczuwalną nutą intrygującej goryczki. Podobnie jak kwiaty bławatka miód ten znajduje zastosowanie w stanach zapalnych dróg moczowych. Stosuje się go jako wspomaganie leczenia przewlekłych stanów zapalnych nerek. Ma działanie antyseptyczne, moczopędne i przeciwzapalne. Barwa złocistożółta, zapach bławatka, miód o ostrym, charakterystycznym smaku.

Miód manuka

Ze względu na swe właściwości miód manuka pomocny jest w leczeniu wrzodów żołądka, dwunastnicy, przy zespole jelita drażliwego, refluksie i chorobie Crohna. Miód manuka stosowany jest w infekcjach bakteryjnych (wspomaga układ odpornościowy, nie leczy). Działa probiotycznie - po spożyciu miodu, w jelitach maleje ilość bakterii szkodliwych, rośnie zaś liczba bakterii będących naturalną florą organizmu. Może być również pomocny przy leczeniu problemów skórnych - liszai, trądziku, lekkich oparzeń i odleżyn. Miód manuka jest wykorzystywany przy zapaleniu dziąseł. Można go spożywać nawet wieczorem po umyciu zębów, ponieważ działa antybakteryjnie. W stanie płynnym kolor dość ciemny. Jest to miód uzyskiwany na Nowej Zelandii z kwiatów rośliny manuka. Ostry w smaku, intensywny w zapachu.

Miód malinowy

Zawiera dużo kwasów organicznych i pektyn. Charakteryzuje się delikatnym smakiem owoców maliny. Ma złocisty kolor, który po skrystalizowaniu zmienia się na mleczno-biały. Miód malinowy szybko się krystalizuje, w jego skład wchodzą olejki eteryczne, które nadają mu specyficzny smak i aromat. Jest zasobny w potas, chlor, fosfor, żelazo, magnez i wapń. W stanie płynnym kolor żółtawy. Po skrystalizowaniu żółtozłocisty. W smaku łagodny, lekko kwaskowaty, o lekkim zapachu malin. Lubiany przez dzieci.

Miód nawłociowy

Właściwości zdrowotne miodu nawłociowego wynikają wprost z cech surowca dostarczającego nektaru: nawłoć pomaga w zwalczaniu zakażeń i stanów zapalnych w drogach moczowych, kamicy nerkowej i w przypadku skąpomoczu. Stosuje się ją też w leczeniu ran i owrzodzeń. Podobnie działa miód nawłociowy. Dzięki swoim właściwościom antyspetycznym, żółciopędnym i wzmacniającym organizm, polecany jest w leczeniu infekcji górnych dróg oddechowych, dróg żółciowych, stawów, nerek i prostaty. Dzięki sporej zawartości glukozy pozytywnie wpływa na kondycję mięśnia sercowego. Wytwarzany z nektaru kwiatu nawłoci, potocznie zwanym mimozą lub „złotą rózgą”, dość szybko krystalizuje. Posiada dużo rutyny i kwercetyny.

Miód mniszkowy

Pozyskiwany z kwiatów mniszka lekarskiego. W stanie płynnym jasnobrązowy, o charakterystycznej, ciągliwej konsystencji i intensywnym zapachu. Wskutek dużej zawartości glukozy krystalizuje szybko – w ciągu kilku tygodni od odebrania przybiera w całej objętości konsystencję mazistą i stopniowo twardnieje. W stanie stałym barwa żółta, często z białymi wykwitami. W smaku bardzo słodki (uchodzi za najsłodszy z krajowych miodów) i wyrazisty.

Miód cząbrowy

w stanie płynnym kolor ciemnobursztynowy do herbacianego. Po skrystalizowaniu kolor jasnobrązowy. Ostry swoisty smak pieprzowo-ziołowy o charakterystycznym zapachu kwiatu cząbru. Jako jeden z nielicznych dorównuje, a nawet przewyższa swymi właściwościami biotycznymi słynne miody królewskie czy papieskie, jak dawniej nazywano najprzedniejsze miody ze spadzi iglastej. Posiada ponad 1020 mg/kg wolnych aminokwasów, gdy uważany za najbardziej wartościowy pod tym względem miód nektarowy: gryczany – 720 mg/kg, a najdroższy na naszym rynku wrzosowy ― 368 mg/kg. Mało znany w Polsce, popularny w Chorwacji. Znany z właściwości bakteriobójczych, antyseptycznych, a nawet antybiotycznych. Jest polecany przy problemach układu pokarmowego oraz w stanach zapalnych górnych dróg oddechowych. Tradycyjnie w Polsce pozyskiwany na Kujawach.

Przejdź do strony głównej